Hersenletsel
Hersenletsel kan veel verschillende oorzaken hebben: aangeboren misvormingen, geboortetraumata, waterhoofd (hydrocefalus), hersenkneuzing, storingen in de bloedcirculatie, hersenverweking, abcessen, hersenvliesontsteking (meningitis), een ontsteking van de hersenen (encefalitis), tumoren, vergiftigingen.
Een waterhoofd (hydrocefalus) is de ophoping van een ongewoon grote hoeveelheid liquor cerebrospinalis (hersenruggenmergsvocht) in de schedelholte. Deze aandoening kan aangeboren zijn of optreden na een hersenvliesontsteking of bij hersentumoren. De normale afvoer van de liquor uit de hersenkamers (ventrikels) is daarbij geblokkeerd. In andere gevallen gaat het om een resorptiestoornis. De aldus ontstane grote druk binnen de hersenen doet vooral de voorkant van de schedel uitzetten; de schedel zet verder uit naarmate het kind jonger is. Het aan hydrocefalus lijdende kind is gewoonlijk lusteloos en vertoont psychische defecten; soms zijn afwijkingen van gehoor en gezicht aanwezig. Eventueel kunnen verlammingen optreden, mogelijk met dodelijke afloop. Hydrocefalus komt in diverse gradaties voor; met moderne behandelingsmethoden kan bij de lichtste gevallen de normale ontwikkeling van het kind veilig gesteld worden. De behandeling zal in het algemeen bestaan uit het draineren van het overtollig vocht vanuit de hersenkamers via een buisje in het hartzakje of de buikholte.
Hersenschudding: zie aldaar.
Hersenverweking is zowel een populaire uitdrukking als een wetenschappelijke term. Voor de wetenschap is hersenverweking slechts een van de vele mogelijke afwijkingen aan de hersenen ten gevolge van een ontoereikende bloedtoevoer. Men zou het een langzame beroerte kunnen noemen, want de symptomen zijn daar nauw aan verwant, alleen verlopen zij langzamer. De bloedtoevoer naar delen van de hersenen kan door een bloedprop die een bloedvat blokkeert (en aldus een herseninfarct veroorzakend) of door het scheuren van de vaatwand geheel of gedeeltelijk uitvallen. Ook een chronische ontsteking kan een nadelige invloed hebben.
Populair wordt met ‘hersenverweking’ het steeds verder afnemen van het geestesvermogen van oudere patiënten bedoeld (dementie), van lijders aan syfilis in het laatste stadium, alcoholici en psychiatrisch patiënten, wier toestand met het klimmen der jaren verslechtert. Een langdurige (maar ook een korte) onderbreking van de bloedtoevoer, en daarmee van de zuurstoftoevoer, naar de hersenen kan buitengewoon nadelige gevolgen hebben. Lichte gevallen komen tot uiting in korte flauwtes.
Hersenbloedingen ontstaan bij oudere mensen veelal door aderverkalking (arteriosclerose), bij jongere mensen is vaak sprake van een aangeboren zwakte in één of meerdere bloedvaten in de hersenen. Een hersenbloeding leidt nogal eens tot het uitvallen van lichaamsfuncties, meestal verlammingen aan de perifere (buitenste) delen van het lichaam, die vanuit het beschadigde deel van de hersenen worden bestuurd. Bij het uitvallen van voor het leven essentiële hersencentra volgt de dood.
Encefalitis (hersenontsteking) is een hersenaandoening op basis van een infectie. De patiënt is moe en lusteloos. Eventueel kan een delirium ontstaan. Encefalitis kan leiden tot beschadiging van gedeelten van de hersenen en zo uitvalsverschijnselen veroorzaken (zie verder onder encefalitis).
Hersenvliesontsteking (meningitis) gaat gepaard met hoofdpijn, koorts, braken en nekstijfheid. Verschillende ziekteverwekkers kunnen verantwoordelijk zijn.
Hersenabces is een ontsteking met afbraak van weefsel en ophoping van etter in de hersenen. De eerste symptomen zijn vaak onduidelijk, later treedt hoofdpijn op met braken, hoge koorts en dikwijls een storing van het gezichtsvermogen. Een hersenabces kan gevaarlijk zijn omdat de etter niet uit de gesloten schedelruimte kan afvloeien. Een hersenabces ontstaat vaak door een zich uitbreidende ontsteking van de schedelbeenderen; het secundair optreden na een middenoorontsteking (zie oorziekten), een ontsteking van het tepelvormig uitsteeksel van het slaapbeen (mastoiditis) of van de voorhoofdsholte (zie sinusitis). Met antibiotica is een goede behandeling mogelijk. In extreme gevallen kan het lichten van het schedeldak nodig zijn om de etter te laten afvloeien. Ook bij deze behandeling is de prognose goed.
Hersentumor: weefselwoekering van het hersensteunweefsel in de hersenen (dus niet van de hersencellen zelf). Afhankelijk van positie en grootte van de tumor treden zeer uiteenlopende symptomen op: algemene symptomen zijn hoofdpijn, duizelingen en onvoorspelbaar braken. Naarmate de tumor groeit, stijgt de druk in de schedelholte; dat kan onder meer leiden tot blindheid en psychische storingen. Ten slotte valt de functie van hele delen van het lichaam uit. Vroeger werden hersentumoren, kwaadaardig of niet, als onbehandelbaar beschouwd. De moderne ontwikkeling van de neurochirurgie maakt nu in veel gevallen genezing mogelijk. Het slagen van de operatie hangt in sterke mate af van een zorgvuldige diagnose en een nauwkeurige lokalisering van de tumor. Moderne technieken als computertomografie, m.r.i., elektroëncefalogram en waarneming van in de hersenen opgeslagen radioactieve stoffen (zie radio-isotopen) kunnen hierbij behulpzaam zijn. Beslist niet iedere patiënt kan gered worden, maar het aantal succesvolle behandelingen blijft steeds toenemen (zie cerebrale verlamming, epilepsie, migraine).
Nog geen reacties geplaatst, wees de eerste.