Tumoren

Tumoren, goedaardige gezwellen. Bij ongeveer 40% van alle vrouwen vormen zich myomen. Een myoom is een neoplasma van de gladde musculatuur en van het bindweefsel van de baarmoederwand. In grootte lopen deze ‘vleesbomen’ uiteen van het formaat van een erwt tot dat van een voetbal. Zij kunnen bloedingen, pijn en klachten door verplaatsing veroorzaken, tot miskramen aanleiding geven maar soms ook tot geen enkele klacht leiden. Zo nodig kan effectief met een operatie worden ingegrepen.

Tumoren

Ovariaalcysten

Ovariaalcysten (eierstokcysten, ovariumcysten) zijn door een membraan omgeven ophopingen van vloeistof in of aan de eierstokken (ovaria). De oorzaak van hun ontstaan is nog niet geheel en al opgehelderd. Er zijn veel verschillende soorten, die voor een deel ook reusachtige afmetingen kunnen aannemen. Naargelang hun soort en grootte kunnen zij weinig tot ernstige klachten veroorzaken. Ook hier is, zo nodig, operatieve verwijdering de meest zinvolle behandeling, temeer omdat sommige ovariumcysten na onderzoek kwaadaardig blijken te zijn.
Onder poliepen verstaat men goedaardige woekeringen van het slijmvlies dat het geslachtsapparaat van binnen bekleedt. Verwijdering is meestal aan te bevelen.

Kwaadaardige Tumoren.

Kwaadaardige tumoren (zie kanker) kunnen optreden aan alle vrouwelijke geslachtsorganen. De meest voorkomende kanker is die van de baarmoedermond, het cervixcarcinoom. De ziekte treft vooral vrouwen rond het 40e levensjaar.

Klachten in het beginstadium: soms een bloedige uitscheiding, met name na geslachtsverkeer; nauwelijks pijn. De diagnose is al in een vroeg stadium betrekkelijk makkelijk te stellen door microscopisch onderzoek van het schede-uitstrijkje en een uit de verdachte plek genomen stukje weefsel (proefexcisie). In dit vroege stadium zijn de operatievoorwaarden gunstig en de kans op genezing bij intensieve nabehandeling goed.

Andere vormen van kwaadaardige gezwellen zijn carcinomen die uitgaan van de binnenbekleding van de baarmoeder (endometriumcarcinoom), van de ovaria (ovariumcarcinoom) of de vulva (carcinoma vulvae). Zie carcinoom. In het algemeen zal de behandeling bestaan uit het chirurgisch verwijderen van de aandoening en een vorm van radiotherapie, die na de operatie opgestart zal worden; eventueel zal tevens chemotherapie en/of een behandeling met behulp van hormonen toegepast worden.

Ontstekingen van het vrouwelijke geslachtsapparaat

Alle organen van het vrouwelijke geslachtsapparaat kunnen door ontstekingen worden aangetast. Men onderscheidt specifieke ontstekingen (candida albicans, gonorroe, syfilis, tuberculose) en niet-specifieke infecties met andere ziekteverwekkers. Zie ook seksueel overdraagbare aandoeningen. Hoewel dergelijke ontstekingen tegenwoordig, in ons tijdperk van de antibiotica, meestal geen levensgevaar veroorzaken, kunnen hun gevolgen toch tragisch zijn, met name wanneer een ontsteking leidt tot afwijkingen die een zwangerschap onmogelijk maken; bijvoorbeeld onvruchtbaarheid door een door ontsteking veroorzaakte volledige afsluiting van de eileiders. Een dikwijls voorkomende, hardnekkige, zij het meestal onschuldige infectie van de vrouwelijke genitaliën wordt veroorzaakt door de trichomonas vaginalis, een tot de zweepdiertjes behorend eencellig organisme. Het meest onprettige symptoom is een omvangrijke witte vloed, gecombineerd met jeuk en branden in de schede. Seksuele partners infecteren elkaar wederzijds, zodat beiden behandeld moeten worden (zie trichomonas).

Vrouwenziekten na een geboorte

Hoewel zwangerschap en geboorte natuurlijke processen zijn, vormen zij toch een dusdanige belasting voor de vrouwelijke geslachtsorganen dat niet zelden blijvende beschadiging optreedt. Bij de geboorte worden baarmoederhals, baarmoedermond, schede en perineum extreem uitgerekt, vaak zozeer dat zij ofwel inscheuren of zich, als te ver uitgerekt elastiek, niet meer geheel kunnen herstellen. Spieren en banden van het kleine bekken kunnen hun vorm- en steunfunctie dan onvoldoende vervullen; hierbij ontstaat mogelijk een verzakking of zelfs het uitzakken van schede en baarmoeder (descensus, prolaps), waarbij ook blaas en endeldarm betrokken kunnen raken. De patiëntes klagen, naar gelang van de ernst van de afwijking, over ongewild laten lopen van urine (incontinentie), moeilijkheden bij de ontlasting, witte vloed, branden en jeuken in de schede en rug- en buikpijn. Plastische operaties kunnen veelal uitkomst bieden; in sommige gevallen is het inleggen van een steunende ring (pessarium) in de schede voldoende.

Zoals in alle delen van het lichaam zijn ook op het gebied van de vrouwelijke geslachtsorganen een aantal aangeboren misvormingen en anomaliën (abnormaliteiten) mogelijk. Van vele wordt pas de diagnose gesteld in het kader van een steriliteitsonderzoek; vaak kunnen de minder ernstige afwijkingen operatief zodanig worden gecorrigeerd dat een zwangerschap mogelijk wordt.


Relevante artikelen

Nog geen reacties geplaatst, wees de eerste.



Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

MEDISCH VOORBEHOUD

De informatie op Menselijk Lichaam is géén medisch advies. Neem bij twijfel over gezondheid, behandeling of medicijnen altijd contact op met een arts, specialist of apotheker.

Meer informatie

Meld je aan voor de nieuwsbrief

Met het laatste nieuws en gezonde tips