Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Klachten en verschijnselen bij buitenbaarmoederlijke zwangerschap
– Wat vaginaal verlies van bloed van donkerbruine kleur.
– Buikpijn.
– Inwendige bloeding.
– Hevige buikkrampen.
– Aandrang om te urineren of voor ontlasting.
– Duizeligheid en flauwvallen.
Er is sprake van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wanneer het bevruchte eitje zich op een andere plaats innestelt dan in de baarmoeder. De plaats van innesteling kan zowel de eierstok zijn als de vrije buikholte, maar in 95 procent van alle gevallen heeft het eitje zich vastgehecht in de wand van een van de twee eileiders. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wordt ook wel een tubaire zwangerschap genoemd.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is een bijzonder gevaarlijke aandoening en kan, wanneer deze niet tijdig ontdekt wordt, ernstige gevolgen hebben.
Gewoonlijk ontmoeten de eicel en de zaadcellen elkaar in de eileider, waar dan de bevruchting plaatsvindt. Het bevruchte eitje, dat zich al snel tot een nogal complexe massa cellen ontwikkelt, reist door de eileider tot in de baarmoeder waar het zich in het slijmvlies innestelt. De binnenkant van de eileider is een soort netwerk met bochten, windingen en plooien. Soms blijft een bevrucht eitje hierin steken en nestelt zich dan in deze voor het eitje ongeschikte omgeving in. Dit groeiende eitje begint onmiddellijk met het produceren van humaan chorion-gonadotrofine (HCG), een zwangerschapshormoon. Het groeiende embryo begint daarna nog andere hormonen uit te scheiden waardoor de bloedvoorziening van de eileider toeneemt. Wanneer nu het embryo zich dieper gaat ingraven, boort het daarbij bloedvaten aan, zodat deze beginnen te bloeden.
De eileider is niet, zoals de baarmoeder, berekend op een zwangerschap. Als het embryo hierin groeit, wordt de eileider te ver uitgerekt en kan er een bloeding ontstaan. Wanneer de zwangerschap lang genoeg intact blijft, kan de eileider barsten; dit is een potentieel gevaarlijke aandoening.
Het aantal buitenbaarmoederlijke zwangerschappen is in de laatste jaren toegenomen. Tegenwoordig zou 1 op de 100 zwangerschappen een buitenbaarmoederlijke zijn.
Niemand weet waarom dit aantal toeneemt. Sommigen denken dat het gedeeltelijk een gevolg is van het vaker voorkomen van ontstekingen in het kleine bekken. Men weet echter wel dat er bij bepaalde lichamelijke afwijkingen een grotere kans bestaat op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, zoals bij afwijkingen aan de eileiders, bij verklevingen in de eileider door ontstekingen, na een blindedarmontsteking en endometriose.
Diagnose bij buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Als u een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt, zult u in het begin niet merken dat er iets verkeerd is. Ondanks het uitblijven van de menstruatie kan een zwangerschapstest in de urine negatief uitvallen. Dit komt omdat HCG (een hormoon dat aanwezig is in de urine van zwangere vrouwen) bij een gewone zwangerschap (in de baarmoeder) in veel grotere concentraties aanwezig is.
Soms kan een zwangerschapstest ook positief zijn. Bij verdenking op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zal de diagnose bevestigd worden met behulp van echoscopisch onderzoek.
Wanneer het embryo blijft groeien en druk uitoefent op de wand van de eileider krijgt u pijn in de buik. Er kan wat vaginaal bloedverlies optreden; meestal maar weinig en het bloed is wat donkerbruin van kleur. De pijn in de buik en het bloedverlies nemen toe naarmate de zwangerschap vordert. Wanneer er ook wat bloed uit de eileider in de buikholte sijpelt, kan dat hevige buikkrampen veroorzaken. Komt er veel bloed in de buikholte terecht, dan kunt u plotseling een hevige aandrang krijgen om te urineren of krijgt u druk op de ontlasting. Bij een ernstige inwendige bloeding tengevolge van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan iemand zelfs duizelig worden en flauwvallen.
Behandeling bij buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Waarschuw altijd direct een arts of vroedvrouw wanneer zich een van bovengenoemde verschijnselen voordoet. Wanneer de arts of vroedvrouw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoedt, zal deze eerst een inwendig onderzoek doen om na te gaan of er afwijkingen te vinden zijn. Er kan een echoscopie of een laparoscopie gedaan worden om de aanwezigheid van de buitenbaarmoederlijke zwangerschap in de buik vast te stellen.
Er is geen enkele kans dat zo’n zwangerschap tot het einde toe uitgedragen zal kunnen worden of zo lang totdat de foetus een goede kans heeft te overleven. Embryo’s van buitenbaarmoederlijke zwangerschappen groeien zelden langer dan drie maanden.
De behandeling is onmiddellijk opereren. Als het embryo nog klein is en de eileider niet gebarsten, kan het embryo eruit gedrukt worden zonder verdere schade aan de eileider. Sommige artsen geven er echter de voorkeur aan het gedeelte waar het embryo zich vastgehecht heeft, te verwijderen en de uiteinden weer aan elkaar te hechten.
Wanneer er een hevige bloeding geweest is, kan het nodig zijn dat de dokter bloedvaten moet dichtklemmen om de bloeding te doen stoppen en dat er een bloedtransfusie gegeven moet worden. Soms moet de eileider in zijn geheel verwijderd worden of is zelfs verwijdering van de eierstok noodzakelijk.
Welke kansen op een normale zwangerschap heeft iemand nog, die een buitenbaarmoederlijke heeft gehad? Vrouwen die eenmaal een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebben gehad, hebben 10 procent kans dat een volgende zwangerschap wederom een buitenbaarmoederlijke wordt. Wie er al twee heeft gehad, heeft minder dan 50 procent kans op een gewone zwangerschap. Wanneer door buitenbaarmoederlijke zwangerschappen beide eileiders ernstig beschadigd zijn, kan een reageerbuisbevruchting een oplossing zijn om nog een kind te krijgen.
Nog geen reacties geplaatst, wees de eerste.