Baard

de beharing op kin, bovenlip en wangen. In het spraakgebruik verstaat men onder baard meestal alleen de beharing van kin en wangen, in het medisch vakjargon wordt daartoe ook de beharing van de bovenlip gerekend. De baardgroei wordt in de puberteit in gang gezet door twee hormonen afkomstig uit de voorkwab van het hersenaanhangsel. Deze twee verschillende hormonen activeren de cellen van de teelballen. Bij een stoornis in de produktie van die hormonen komen de typische mannelijke geslachtskenmerken niet of nauwelijks tot ontwikkeling. Bij de vrouw zetten identieke hormonen uit het hersenaanhangsel de groei aan van cellen in de eierstok, benevens de produktie van geslachtshormonen. Bij bepaalde stoornissen in het hormonenevenwicht bij de vrouw bestaat er kans op baardgroei. Dit verschijnsel kan zich vooral voordoen in de overgangsjaren.

Er is een aantal haarsoorten te onderscheiden: lange haren, die voorkomen op het hoofd, op het gezicht, in de oksels en in de schaamstreek; borstelharen, die voorkomen aan oogleden, aan wenkbrauwen, in de neustoegang en in de gehoorgang. De groei van de baardharen is afhankelijk van het scheren gemiddeld 0,5 tot 0,8 mm per dag. Het dagelijks scheren versnelt de baardgroei, het laten staan van de baard vertraagt de baardgroei. De dichtheid van de haren het aantal haren per oppervlaktemaat is per ras sterk verschillend.

Bij Europese rassen staan de haren dicht op elkaar, bij Mongoolse rassen is de dichtheid veel geringer. Indiaanse rassen vertonen een zeer matig ontwikkelde baardgroei. De dichtheid varieert van 25 tot 350 haren per cm2. De baardharen hebben, indien ze niet worden afgeschoren, een relatief lang bestaan van vele maanden tot enkele jaren. De haren zitten door middel van een wortel stevig in de huid verankerd. Aan elke haar is een zeer klein spiertje bevestigd; door samentrekking gaat de haar rechtop staan. Elke haar heeft zijn eigen bloedvoorziening en rond de wortel van een haar is een dunne zenuwvezel gewonden. Deze zenuwvezels hebben een uitgesproken tastfunctie. Ze worden geprikkeld door verplaatsing, dwz. standsveranderingvan een haar.

Baard in de keel

bij jongens in depuberteit optredende stemverlaging. De hoogte en kwaliteit van destem zijn een geslachtskenmerk. De gemiddelde spreektoonhoogte ligt voor vrouwen aanmerkelijk hoger dan voor mannen. Bij jongens groeit in de puberteit het strottenhoofd sterk, waardoor de stembanden tot anderhalf maal de lengte kunnen toenemen. Hierdoor treden veranderingen op in de kwaliteit van de stem; gemiddeld daalt de stem acht halve tonen, tevens ontstaat de mogelijkheid om de stem in twee registers te gebruiken: in het normale of borstregister of in het hoge of falsetregister.

De overgangsperiode (mutatie) staat beter bekend onder de naam: het krijgen van de baard in de keel. Deze periode is gekenmerkt door schorheid, die enkele maanden duurt, ook het zgn. overslaan van de stemklank is opvallend. De grootste stemveranderingen beginnen kort voor de groei van het strottenhoofd en het gehele proces duurt van tien tot veertien maanden. In deze periode neemt de stemomvang eerst iets af en later weer toe.

Baard

baardschurft

(sycosis barbae) is een benaming voor een aandoening die de haarzakjes betreft. Echte schurft van de baard komt niet voor. Bij baardschurft zijn de haarzakjes of het weefsel rond de haarzakjes in het gebied van de baard aangedaan. De ontsteking, die met ettervorming gepaard gaat, kan worden veroorzaakt door bacteriën (in het geval van stafylokokken, spreekt de arts van sycosis barbae coccogenes) of door schimmels (sycosis barbae carasitaria).

De ontsteking van de haarzakjes uit zich in het begin als een groep oppervlakkige kleine rode puistjes, die door een haar worden doorboord. De aandoening breidt zich gemakkelijk uit en er ontstaan halfbolvormige boven de huid verheven ontstekingsmassa’s. Uit de haarzakjes komt etter te voorschijn. De puistjes drogen in het algemeen snel in en gaan over in bruingele korstjes. Daarna kunnen zich weer nieuwe oppervlakkige puistjes vormen, gevolgd door diepe ontstekingen. Vooral als de aandoening niet tijdig of onvoldoende wordt behandeld, ontstaan ernstige beschadigingen van de huid, waarbij de ontstekingsprocessen zich in vele stadia naast elkaar bevinden.

Bij diepe schimmelinfecties is er veelal sprake van een schimmelsoort die afkomstig is van rundvee, vooral koeien. De behandeling bestaat uit medicamenten, infraroodbestraling en eventueel röntgenbestraling.


Relevante artikelen

Nog geen reacties geplaatst, wees de eerste.



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

MEDISCH VOORBEHOUD

De informatie op Menselijk Lichaam is géén medisch advies. Neem bij twijfel over gezondheid, behandeling of medicijnen altijd contact op met een arts, specialist of apotheker.

Meer informatie

Meld je aan voor de nieuwsbrief

Met het laatste nieuws en gezonde tips