Ziekte van reiter
Bij de ziekte van Reiter zijn verschillende lichaamsdelen ontstoken. Het betreft vooral grote en middelgrote gewrichten, het slijmvlies van de urinebuis en het bindvlies van het oog.
De ontsteking kan zich ook naar gebieden van de huid uitbreiden, vooral op de voetzolen en op de handpalmen. Later kunnen er ook andere afwijkingen optreden, zoals pustels (met pus gevulde blaasjes) en wratachtige verhardingen.
Dit ziektebeeld werd voor het eerst door de Berlijnse bacterioloog Hans Reiter (1881-1969) beschreven, en naar hem genoemd.
Wat zijn de oorzaken van de ziekte van Reiter?
De ontsteking wordt voorafgegaan door een bacterie of virusinfectie. Daarna worden de gewrichten, de slijmvliezen en het bindvlies aangetast en er ontstaan ontstekingsachtige veranderingen. Bij het uitbreken van de ziekte schijnt genetische aanleg een rol te spelen. De meeste patiënten zijn namelijk drager van een bepaalde erfelijke factor.
Als gevolg van de ontsteking, vooral van de gewrichten, treden gelijksoortige
symptomen op als bij reumatische aandoeningen. Daarom rekenen sommige geneeskundigen de ziekte van Reiter ook tot de groep van reumatische aandoeningen.
Hoe wordt de ziekte van Reiter behandeld?
De patiënt krijgt ontstekingsremmende medicijnen en middelen die de zwelling doen afnemen. Als de ziekteverwekker nog aanwezig is, worden ook gerichte antibiotica voorgeschreven. Als de patiënt door de ontsteking ernstige diarree heeft, zal bovendien het daardoor veroorzaakte vochtverlies per infuus aangevuld moeten worden.
Soms moeten de ontstoken en verzwakte gewrichten gedurende een bepaalde tijd rust houden. Bij ernstige pijn kan de patiënt extra pijnstillers krijgen.
Wat doet de dokter?
Eerst probeert men de oorzaak te vinden. Men moet uitzoeken of werkelijk van de ziekte van Reiter sprake is. Het probleem bij de diagnose is dat de ontsteking van de urinebuis op een ander tijdstip kan optreden dan de ontstekingen van de gewrichten en het bindvlies. Dit kan ertoe leiden dat de diagnose meer tijd vergt en de therapie pas later zal beginnen.
Bepaalde veranderingen in het bloedbeeld bevestigen het vermoeden. In dat geval zal de huisarts u naar een ziekenhuis doorverwijzen, aangezien men voor de behandeling van de ziekte meestal opgenomen moet worden.
Verstijving van het bewegingsapparaat
Als de ontstekingen niet behandeld worden, kan de ziekte chronisch worden. Als gevolg hiervan dreigt het bewegingsapparaat (de wervelkolom inbegrepen) te verstijven. De bindvliesontsteking kan in het allerergste geval tot blindheid leiden. Aan de voetzolen, aan de handpalmen en soms ook in de mond treden kleine, bruine pustels op die kunnen gaan zweren.
De urinebuisontsteking kan zich ook tot de eikel en de voorhuid uitbreiden. Verder zijn enkele huiddelen rood van kleur en hebben wittige randen die vrij gemakkelijk loslaten.
Nog geen reacties geplaatst, wees de eerste.