Binnenoor

In het binnenoor liggen het evenwichts- en het gehoororgaan. Het wordt gevormd door het benige en het vliezige labyrint. In de holle ruimte van het benige labyrint ligt het vliezige labyrint. Het vliezige labyrint is het eigenlijke zintuig. Het is met een waterige vloeistof, het binnenwater(endolymfe), gevuld.

Binnenoor

Een soortgelijke vloeistof bevindt zich tussen het vliezige labyrint en de wand van het benige labyrint, het buitenwater (perilymfe). Beide vloeistoffen zijn betrokken bij de overdracht van de geluidsgolven. Dat deel van het labyrint, dat wegens zijn vorm ”slakkenhuis“ (cochlea) genoemd wordt, vormt het eigenlijke gehoororgaan.

Het slakkenhuis is een 3 cm lange gang (canalis spiralis cochleae). Het is 2½ tot 2 ¾ keer spiraalvormig gewonden. Binnenin is het slakkenhuis met endolymfe gevuld. Het bovenste gedeelte wordt voorhofstrap genoemd en reikt tot aan de top van het slakkehuis. Het gedeelte naar de basis van het slakkenhuis is de trommelholtetrap. Voorhofs- en trommelholtetrap bevatten perilymfe.

Door de slakkenhuisgang windt zich een dun vliesje, het basaalmembraan, net als een soort wenteltrap. In het basaalmembraan zijn naast steuncellen ongeveer 15.000 zintuigcellen aanwezig. Elke zintuigcel heeft korte uitsteeksels, een soort haartjes. De zintuigcellen zijn via zenuwvezels met de hersenen verbonden.

De trillingen van de stijgbeugel worden op de endolymfe overgedragen. De haartjes van de zintuigcellen worden door de beweging van de endolymfe gebogen. De prikkel van de zintuigcellen wordt in elektrische impulsen omgezet, die via de gehoorzenuw in het gehoorcentum van de hersenen komen. Elke soort geluidsprikkel prikkelt bepaalde zintuigcellen, een hoge toon prikkelt bijvoorbeeld andere cellen dan een lage toon. Daardoor kunnen we verschillende tonen onderscheiden. Het vermogen hoge tonen waar te nemen, gaat met het ouder worden verloren.