Kraakbeen

Kraakbeen, dat hoofdzakelijk in het skelet en in de luchtwegen voorkomt, is vast, maar reageert elastisch op druk en buiging. Dit wordt mogelijk gemaakt door de grondsubstantie (intercellulaire substantie), die samen met de kraakbeencellen het kraakbeenweefsel vormt. Afhankelijk van de verhouding tussen de grondsubstantie en de cellen onderscheidt men: hyalien of glasachtig kraakbeen, vezelig kraakbeen en elastisch kraakbeen.

Kraakbeen

Kraakbeencellen zijn meestal rond en komen in groepen in de grondsubstantie voor. Deze bestaat voor 70% uit water,de rest is samengesteld uit vezelbundels met collageen, eiwit en elastine. Het kraakbeen wordt via de het kraakbeenvlies (perichondrium) of via de gewrichtssmeer (synovia) verzorgd. In de loop van ons leven daalt de toevoer van voedingsstoffen, wat kan leiden tot slijtageverschijnselen van de gewrichten (arthrosis). Hyalien of glasachtig heeft een blauwachtig-melkachtige kleur en lijkt wel wat op glas. Men vindt het vooral aan de gewrichtsvormende uiteinden van beenderen. Verder komt het voor als ribkraakbeen en in het skelet van het strottenhoofd.

Kraakbeen

Vezelig kraakbeen bestaat uit een vlechtwerk van talrijke sterke kleine vezels. Het heeft een hoge trekvastheid en is te vinden in de meniscus, de tussenwervelschijven en vormt de verbinding tussen de beide schaambeenderen. Chrondrocyten produceren permament de bestanddelen van de kraakbeenmatrix, zoals (type II) collageen (dat als “netwerk” functioneert), proteoglycanen, hyaluronan en elastinevezels en produceren tevens enzymen die zorgen voor het opruimen ervan als ze zijn opgebruikt.

Elastisch kraakbeen heeft een geelachtige kleur. In de grondsubstantie ervan liggen talrijke elastische vezels, die het zijn buigzaamheid en elasticiteit geven. Men vindt het in het strotklepje (epiglottis) en in de oorschelp.