Het routineonderzoek

Naarmate de jaren verstrijken en jij als tiener volwassener wordt, zul je in toenemende mate onafhankelijk van je ouders en de rest van de wereld worden; de spreekkamer van de dokter vormt daarop geen uitzondering. Je arts zou je eigenlijk bij elk bezoek dat je aan zijn praktijk brengt, moeten ontvangen zonder dat je ouders daarbij zijn, om een gesprek onder vier ogen voeren. Privacy is belangrijk, omdat jouw zorgen vaak niet dezelfde zijn als die van je ouders.

Veel adolescenten hebben er een hekel aan de problemen betreffende hun gezondheid waarover ze het meest inzitten, te bespreken – problemen zoals acne, anticonceptie, depressiviteit, drugs, overgewicht, seksuele gewoonten, seksueel overdraagbare ziekten en of ze op kunnen schieten met ouders en andere volwassenen. Deze tegenzin kan een tiener ertoe brengen om voor een zere keel een afspraak te maken, terwijl hij in werkelijkheid bijvoorbeeld advies wil hebben over hoe hij zijn depressiviteit de baas kan worden. Artsen hebben begrip voor deze tegenzin. Om een tiener aan de praat te krijgen over wat hem werkelijk bezighoudt, zal een huisarts er de tijd voor moeten nemen, een sfeer van vertrouwelijkheid moeten scheppen en een speciale vaardigheid moeten hebben in het omgaan met jongeren.

Om een goed contact met je huisarts te krijgen moet je proberen vast te stellen waarom je een hekel hebt aan een doktersbezoek en waarom je dat probeert te vermijden. Wees recht door zee en eerlijk wanneer je met je huisarts je gezondheidsprobleem bespreekt. Misschien wil je je ouders erbij betrekken. Hun steun kan van grote waarde zijn. Maar vergeet niet dat je huisarts jouw recht op geheimhouding altijd zal respecteren.

Je arts zal graag bereid zijn de kwestie van geheimhouding met je te bespreken. Een arts zal eerst je toestemming vragen, voordat hij met ouders, scholen, andere instellingen, of vroegere artsen contact opneemt over jouw persoonlijke medische voorgeschiedenis.

Probeer een goede relatie op te bouwen met je huisarts. Eigenlijk zouden jullie elkaar goed moeten kennen. Kies een huisarts waarin je vertrouwen hebt; iemand die je verlangen om serieus genomen te worden en vertrouwelijk te worden behandeld, zal respecteren.

Hoewel het bij een medisch routineonderzoek vaak om een lichamelijke klacht gaat, kan het ook een nuttige en leerzame ervaring voor je zijn. Als je bijvoorbeeld een vrouw bent, kan je arts je desgevraagd of als er aanleiding toe is, leren hoe je een borstonderzoek bij jezelf kunt doen. Mocht je vragen hebben over je menstruatiecyclus, dan kan je arts deze ook beantwoorden. Ben je een man, dan kan je huisarts je leren hoe je zelf je testikels kunt onderzoeken op knobbels. Als je seksueel actief bent en voorbehoedmiddelen nodig hebt, als je verschijnselen hebt die wijzen op een mogelijk probleem van de urinewegen of van de voortplantingsorganen, of als je alleen maar gerustgesteld wilt worden dat je bouw normaal is, kun je om een inwendig onderzoek vragen, zelfs al ben je onder de 18. Nogmaals je kunt erop rekenen dat je huisarts vriendelijk zal zijn en dat hij je heel duidelijk uit zal leggen wat hij gaat doen.

Als onderdeel van een routineonderzoek kan de arts je vragen of er ziekten in jouw familie voorkomen die aanleiding kunnen geven tot gezondheidsproblemen.

Je arts moet van al deze ziekten op de hoogte zijn. Hij behoort het bijvoorbeeld te weten als één van je ouders of grootouders een hartaanval of kanker heeft gehad. Om deze vragen te beantwoorden heb je misschien hulp nodig van je ouders.

Als je een chronische ziekte hebt, zoals suikerziekte of astma, houd dan het volgende voor ogen: Je behoort zoveel verantwoordelijkheid voor de behandeling van je eigen gezondheidsprobleem te hebben, als je aankunt. Leer alles wat er te weten valt over je ziekte en hoe deze aangepakt kan worden. Misschien wil je een dagboek bijhouden van de chronische verschijnselen en de behandelingsmethoden. Dit kan je helpen vaststellen welke behandeling het beste werkt.

Door iedere mogelijke handicap op een realistische manier te aanvaarden en de verantwoordelijkheid voor je ziekte op je te nemen, zul je het gevoel krijgen dat je je lichaam en je bijzondere omstandigheden zo goed mogelijk onder controle hebt. Op den duur kan dit de doeltreffendheid van de behandeling versterken en bijdragen aan het goede verloop van je ziekte.