Duimzuigen
Zuigen aan duimen of andere vingers komt bij baby’s en kleine kinderen veel voor. Normaal gesproken is het niets bijzonders, maar is het te herleiden tot een aangeboren reflex die nauw samenhangt met de opname van voedsel. Door op de duim te zuigen wordt het kind rustig, en wanneer het spannend is in de poppenkast of op de televisie houdt het de duim daarom in de mond. Bovendien geeft het een gevoel van genot en bevrediging.
Er zijn individuele verschillen aan welke vinger gezogen wordt, maar altijd bestaat er een voorkeur voor een of twee vingers. De andere vingers houdt het kind voortdurend in dezelfde positie, die kenmerkend is voor het betreffende kind. Deze houding kan zelfs erfelijk bepaald zijn; duimzuigen op zichzelf is echter niet erfelijk, maar heeft altijd te maken met de individuele situatie van het kind.
Wat is de oorzaak van duimzuigen?
Duimzuigen is een onwillekeurige betrokkenheid op het eigen lichaam. Het kind is zich er niet van bewust. Het kan er een teken van zijn dat het kind problemen heeft in de relaties met de omgeving. Een kind dat heel lang en intensief aan zijn vingers zuigt, geeft daarmee onbewust te kennen dat het te weinig aandacht krijgt, dat een positieve houding van de ouders ontbreekt of dat het zich niet erkend voelt.
Terugval is mogelijk
Vaak komt het door een nieuw zusje of broertje dat een kind zich verwaarloosd gaat voelen. Het valt dan terug in een stadium van duimzuigen dat het feitelijk al achter zich had gelaten, omdat het bedroefd is en troost zoekt. Het gedrag van de ouders, het leeftijdsverschil tussen het reeds aanwezige kind en het nieuwkomertje en de individuele gevoeligheid van het kind spelen in dergelijke situaties altijd een rol.
Duimzuigen is meestal te herleiden tot een onvoldoende bevrediging van bepaalde behoeften in een ontwikkelingsstadium. Er kunnen ook innerlijke conflicten zijn of het kind voelt zich in het algemeen niet prettig. Dit kan aanleiding zijn zich terug te trekken in een vroegere fase van ontwikkeling (regressie).
Wat kunnen de ouders tegen duimzuigen doen?
Wanneer men moeite doet om het kind de ‘slechte gewoonte’ af te leren, moet men het volgende in overweging nemen: het duimzuigen is ontstaan vanuit een automatische handeling van het kleine kind, namelijk het zuigen om voedsel op te nemen.
Later wordt van dit automatisme gebruik gemaakt om in slaap te komen. De pogingen om het duimzuigen bij het inslapen af te leren, kunnen aanzienlijke problemen met inslapen veroorzaken. Vaak ontstaat er door zo’n ‘ontwenningskuur’ een extra conflict tussen de ouders en het kind.
Nadenken over de mogelijke reden
Duimzuigen is een onbewuste handeling van het kind. Normaal gesproken hoeven ouders zich daarover helemaal geen zorgen te maken.
Wanneer het duimzuigen echter te lang blijft bestaan, en wanneer het kind ook overdag vaak en intensief duimzuigt, dan dient men er ook eens over na te denken wat de mogelijke oorzaak daarvan is, en niet over de manier waarop het kan worden afgeleerd.
Het kind zuigt immers niet uit balorigheid aan zijn vingers of om zijn ouders te pesten, maar probeert verborgen conflicten het hoofd te bieden of compensatie te zoeken voor een gebrek aan aandacht. Normeren (‘alleen baby’s zuigen op hun duim’) is uit den boze en dient zeker achterwege te blijven.
1 op de tien volwassenen duimt nog steeds en het is een heerlijke manier om in jezelf aanwezig te blijven
Ja ik vind vooral het duimen met en katoenen duimlapje waarmee ik door mijn neus va het duimlapje ruik zo heerlijk en dan teddyberen i mn armen er bij . Dit deed ik vanaf de wieg en nu 46 jaren later nog .
duimen met duimlapje en 4 teddyberen op bed waarmee ik slaap.
Wat iemand op zijn eigen bed en slaapkamer doet is vrij.
overdag op bank duimen met lapje en knuffelbeer erbij gebeurt incidenteel. op m’n bed elke nacht zo of net welk deel er van de dag er geslapen word , want bij mij is slapen niet iets dat per definitie snachts gebeurt, wel is de nacht het deel van de etmaal het meest slapend word door gebracht.
Waarom laten ouders kinderen niet vrij duimen als ze dat willen . Als er ergens in mijn kindertijd niet moeilijk gedaan werd was het wel het duimen thuis. Waar ik opgroeide buiten Nederland mochten kinderen veel meer kind zijn en ook meer ruimte om te spelen als kind. Kortom als kind was het land kind vriendelijk alleen als je een jaar of 16 werd mocht mocht je in eens niks meer in mijn land. Het vertrouwde gevoel dat ik in de mooiste land van de wereld woonde bleek als je 16 a 18 bent toch tegen te vallen. ik had geluk toen mijn kindertijd voorbij was dat de DDR oost Duitsland ook voorbij was ging meteen na de val van de muur en de grenzen op 10-11-1989 naar west Deutschland en in 1990 had ik een baan in Nederland en werk hier met plezier.
Leuk om zoveel jaar na publicatie deze reactie te lezen. Valt me één ding op: dat je kind mocht zijn in de DDR. Na de val van de muur ben ik elk jaar naar Centraal Europa gegaan. Ik luisterde zelf in de jaren zestig als kind naar de radio en probeerde dan de stoorzenders te horen. Was spannend. Met duim in mijn mond. Laten we niet zo moeilijk doen over duimen als kind of volwassene. Je kunt beter genieten van wat je prettig vindt dan er maar tegen blijven vechten. Met duimen doe je hooguit jezelf kwaad en mogelijk vindt de tandarts het niet leuk. Verder niets aan de hand. Ik vind dat duimen eens geaccepteerd moet worden. Bij sex is het toch ook niet vreemd dat je interesse hebt in de ander?
gr. Arjen