Waarom schrijven veel artsen zo gemakkelijk kalmerende middelen voor?

Toen in het begin van de jaren zestig medicijnen ontwikkeld werden waarmee angst bestreden kon worden, betekende dit een ware revolutie in de geneeskunde. Angst is altijd een van de meest indringende en pijnlijke ervaringen van de mens geweest. Het is waarschijnlijk een vervelend bijproduct van onze grote hersenmassa. Dieren hebben met hun kleinere schedelinhoud minder voorstellingsvermogen en tonen minder vaak angst. En als ze bang zijn, is daar ook direct een oorzaak voor aan te wijzen. Toon aan een konijn een hond en het beest wordt angstig. Als de hond weer verdwenen is, is het konijn zijn angst vergeten.

Mensen kunnen angst echter lang bij zich houden en ook te voorschijn roepen. Voor velen van ons is angst een dagelijkse metgezel, omdat onze fantasie altijd wel iets naar voren brengt om bang voor te zijn.
Angst heeft ons waarschijnlijk ook op ons huidige beschavingsniveau gebracht, omdat het de belangrijkste drijfveer is bij ambitie, de wil om iets te bereiken.

Een behandeling die angst zou kunnen doen verdwijnen leek daarom een grote vinding en de wereld stortte zich dan ook op de kalmeringsmiddelen alsof het manna betrof. Artsen maakten er ook dankbaar gebruik van. Ze hadden nu tenminste iets voor mensen die de spreekkamer plat liepen met de ene na de andere klacht waarvan de eigenlijke oorzaak angst was.

Toen de artsen eenmaal begonnen waren om de kalmerende middelen voor te schrijven was het moeilijk hiermee weer te stoppen. Patiënten verlieten er zich steeds meer op en kwamen ze steeds vaker vragen. We hebben nu iets anders om ons zorgen over te maken: hoe dringen we het gebruik weer terug?

Kalmerende middelen hebben wel degelijk een functie, mits ze tijdelijk worden aangewend. Bij een sterfgeval of een ander ernstig verlies kunnen zij helpen de eerste moeilijke dagen door te komen. Om aan een kortdurende, angstige gebeurtenis het hoofd te kunnen bieden, zijn ze waardevol. Menig bezoek aan de tandarts is hierdoor mogelijk geworden en veel mensen zijn uiteindelijk toch met een paar pilletjes in het vliegtuig gestapt.

Als deze medicijnen te lang gebruikt worden, vormen ze een bedreiging. Even zo goed als iemand het verlies van een familielid of goede bekende zelf moet verwerken – er wordt wel eens gesproken van rouw-arbeid – zo moet iedereen die angstig is de oorzaak hiervoor zien op te sporen en deze opruimen en niet zijn toevlucht zoeken in een buisje pillen.