Socialisatie

Bij de ontwikkeling van de mens heeft het leren samen te leven in groepen als een gemeenschappelijke bestaansbelang (socialisatie) een belangrijke rol gespeeld.

Zeer in het algemeen kan men de dieren schematisch verdelen in plantenetende, in groepen levende dieren, en in afzondering, dat wil zeggen hooguit in familieverband levende, vleesetende roofdieren.

De individuen van de eerste groep leven op een groot terrein, zijn onzindelijk, zonder woning, en volgzaam ten opzichte van hun leider. De individuen van de tweede groep daarentegen leven op een beperkt terrein, met wegen en plaatsen die voor bepaalde doeleinden zijn gereserveerd. Zij zijn zindelijk en hebben vaak een woning. Hun sociale binding betreft meestal alleen voor korte tijd de moeder.

In de mens leven beide neigingen, hij kent heimwee en zwerfzucht, hij kan zindelijk gemaakt worden zij het met enige moeite. In de ontwikkeling van de mensheid ligt de nadruk op het gevoelsleven. De langzame groei naar volwassenheid in de gezinssituatie bevordert de ontwikkeling daarvan, evenals de communicatie door spraak, gebaar en schrift.

Ontwikkeling vraagt tijd; het is een onafgebroken proces, beginnend bij de bevruchting van de eicel gaat zij stap voor stap voort, in regelmatige opeenvolging van fasen. Elke stap vertegenwoordigt een stadium of niveau van rijpheid in het ontwikkelingsproces.