Schurftmijten

Mijten zijn spinachtige, kleine achtpotige beestjes. Ze zijn niet groter dan 1,2 mm lang met een plat, bijna doorzichtig lichaampje. Mijten leven in het gras en onkruid en hechten zich aan ontblote huiddelen van een potentiële gastheer, de mens. Ze voeden zich met het bloed van de gastheer. De monddelen zijn speciaal ingericht op het doorboren van de huid. Als mijten bijten veroorzaken ze een allergische reactie waardoor de huid ongeveer iets meer dan opzwelt tot een bobbeltje van ongeveer 1 cm doorsnee en gaat jeuken. Deze zwelling kan zich ontwikkelen tot een blaar. Sommige mijten, zoals de schurftmijt, nestelen zich in de huid en leggen daar eitjes waaruit larven komen. De beweging van de schurftlarven veroorzaakt enorme jeuk. Sommige schurftsoorten brengen ziekten als scrubtyphus (een tropische mijtenkoorts) en rickettsialpox over. Scrubtyphus wordt veroorzaakt door het micro-organisme rickettsia dat door mijten op mensen wordt overgebracht.

Deze ziekte kenmerkt zich door huidknobbeltjes die na de beet van de mijten ontstaan. Deze micro-organismen verspreiden zich door het lichaam wat leidt tot een reactie van de lymfeklieren die pijnlijk en opgezet raken. Daarnaast krijgt de persoon in kwestie last van rode vlekjes en ontwikkelt hij hoge koorts gepaard met spierpijn, pijnlijke ogen en hoofdpijn. Er worden diverse antibiotica zoals doxycycline en tetracycline gebruikt om scrubtyphus te behandelen. Rickettsialpox wordt veroorzaakt door het micro-organisme rickettsia, dat op de mens wordt overgebracht via de beet van de mijt waarbij zijn speeksel in het lichaam van de mens binnendringt. Deze rickettsiaziekte wordt gekenmerkt door koorts, rillingen en korstige wondjes die een week na de mijtbeten verschijnen. Deze ziekte kan succesvol worden bestreden met doxycycline of tetracycline. Schurft wordt veroorzaakt door een woekering van de Sarcoptes hominis, ook wel de schurftmijt genoemd.

Deze mijt wordt overgebracht via huidcontact met bemette mensen of dieren. Het diertje nestelt zich in de epidermis (opperhuid) waar het vrouwtje de eitjes legt. Twee tot vier maanden na de besmetting ontstaan er rode vlekjes op de huid. Door te krabben ontstaan er wondjes en korstjes die tot een secundaire besmetting kunnen leiden. Een schurftbesmetting wordt behandeld met lindaansmeersel waarmee de schurft wordt gedood, hoewel de jeuk soms pas na enkele weken overgaat.