Opperhuid (epidermis)

De opperhuid is een meerlagig dekweefsel. Deze is voorzien van lijsten (groeven). Deze lijsten vormen in de handpalmen en onder de voetzolen een patroon dat voor ieder mens uniek is. Zelfs na lichte verwondingen komen deze patronen weer in dezelfde vorm terug. Daardoor kan men met behulp van vingerafdrukken personen identificeren (dactyloscopie). Vingerafdrukken worden ook gebruikt ten behoeve van het vaststellen van de biologische vader bij biologische rapporten inzake vererving.

haarvaten

De bovenste laag van de opperhuid bestaat uit afgestorven, verhoornde cellen. Zeer kleine deeltjes daarvan worden voortdurend afgestoten: een voorbeeld hiervan is de roos van de hoofdhuid. Op bepaalde plaatsen van het lichaam, die extra belast worden, wordt de hoornhuid vier of meer millimeter dik (eelt, eksterogen). Tussen de opperhuid en de daaronder liggende lederhuid ligt de basaalmembraan. Op de basaalmembraan liggen cilindrische cellen, die door celdeling voortdurend de hoornlaag aanvullen. Deze laag wordt ook kiemlaag genoemd en bevat kleurstoffen (pigmenten).

De pigmenten vormen een bescherming tegen de schadelijke werking van de ultraviolette straling van het zonlicht. Bij langdurige blootstelling aan zonlicht reageert het lichaam met beschermende pigmentvorming: de huid wordt bruin. Zomersproeten en levervlekken worden gevormd door pigmentophopingen. De opperhuid heeft zo dus een mechanische beschermingsfunctie en beschermt tot op zekere hoogte tegen de schadelijke werking van zonlicht.